مقاله اي جامع پيرامون نماز

چکيده
عبادت، هدف آفرينش ماست. قرآن مى‏فرمايد: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ» کارهايى را که انجام مى‏دهيم، اگر براى رضاى خدا باشد، عبادت است؛ گرچه مانند کـسب و کار، تحصيل علم، ازدواج و يا خدمت به مردم، براى رفع نيازهاى خود يا جامعه باشد. آنچه يک امر را عبادت مى‏کند، آنست که به انگيزه‏اى مقدس انجام شود و به تعبير قرآن رنگ خدايى «صبغه اللّه» داشته باشد.
بعضى کارهاى ما بر اساس عادت است و برخى بر پايه فطرت؛ آنچه عادت است هم مى‏تواند با ارزش باشد، مثل عادت به ورزش و هم مى‏تواند بى‏ارزش باشد، مانند عادت به سيگار. اما اگر امرى فطرى شد، يعنى بر اساس فطرت و سرشتِ پاکى که خداوند در نهاد هر بشرى قرار داده انجام شد، همواره با ارزش است. امتياز فطرت بر عادت آنست که زمان و مکان، جنس و نژاد، سنّ و سال در آن تأثيرى ندارد و هر انسانى از آن جهت که انسان است آن را دارا مى‏باشد؛ مانند علاقه به فرزند که اختصاص به نسل و عصر خاصّى ندارد و هر انسانى فرزندش را دوست مى‏دارد. اما مسائلى مانند شکل و فرم لباس يا غذا، از باب عادت است و در زمان‏ها و مکان‏هاى مختلف، متفاوت است. در بعضى مناطق، چيزى مرسوم است که در جاهاى ديگر رسم نيست.
يکى از احساسات عميق انسان ميل به بى‏نهايت، عشق به کمال و علاقه به بقاست و رابطه با خداوند و پرستش او، تأمين کننده اين تمايلات فطرى است. نماز وعبادت، رابطه انسان با سرچشمه کمالات، اُنس با محبوب واقعى وپناهندگى به قدرت بى‏نهايت است.

مقدمه
ترديدى نيست که بعد از اصول دين، اولين و بزرگ‏ترين دستور الهى که ستون دين، معراج مومن، نورچشم پيامبر(ص)، سازنده‏ترين اعمال و جلوه شکوه دين که بيانگر اوج بندگى انسان در پيشگاه خدا است نماز است. نماز آن چنان مهم است که در قرآن 46 بار با تعبيرات مختلف از اقامه آن سخن به ميان آمده است. آرى نمازى که با قيام آميخته باشد به گفته مفسران که منظور از اقامه، آن است که نماز بايد سازنده و بالنده باشد، تنها به اوراد و اذکار اکتفا نشود، بلکه آن را به گونه اى برپا داريد که آثار آن در همه زواياى زندگى شما آشکار گردد موجب پاک سازى و به سازى روح و روان و محيط جامعه در ابعاد گوناگون و در عرصه‏هاى مختلف مى‏گردد. مقام معظم رهبرى حضرت آيه الله خامنه اى (مدظله) در اين باره مى نويسد: «به نظر مى رسد که اقامه نماز، چيزى فراتر از گزاردن نماز است، يعنى فقط همين نيست که کـسى خود به عمل نماز قيام کند، بلکه اين نيز هست که در جهت و سمتى که نماز بدان فرا مى‏خواند به راه افتد و ديگران رانيز به راه اندازد. گويا برپا داشتن نماز آن است که با کوشش بايستد. جو و فضاى زندگى خود و ديگران را جوى نمازگزارانه، يعنى جوى خداجويانه و خداپرستانه بسازد و همه را در خط و جهت نماز به راه افکند». از اهميت نماز همين بس که حضرت رضا(ع) فرمود: «إول ما يحاسب العبد عليه، الصلاه، فان صحت له الصلاه صحت له ما سواها، و ان ردت ردت ما سواها؛ نخستين چيزى که انسان (در قيامت) با مطرح کردن آن حساب رسى مى شود نماز است، اگر صحيح بود، ساير اعمال نيز صحيح است، و اگر رد شد ساير اعمال نيز رد مى‏شود».

مطابق روايت مشهور ديگرى از امام صادق(ع) آمده: «اگر نماز پذيرفته شد، ساير اعمال پذيرفته مى شود و اگر مردود شد ساير اعمال نيز مردود خواهد شد». همه پيامبران و امامان و اولياى خدا، حرمت نماز را به احسن وجه حفظ مى‏کردند و آن را با کيفيت بسيار عالى اقامه مى‏نمودند و پس از معرفت به خدا و اصول اعتقادات، بر همه چيز او را مقدم مى داشتند. دليل اعتقادى و عملى خداشناسى و پيوند مقدس خلق با خالق مى‏دانستند. با اين اشاره، به چند نمونه از سيره پيشوايان بسنده مى‏کنيم

اين محصول بي نظير در قالب يک عدد سي دي عرضه مي شود.

قيمت: 8000 تومان
لطفاً براي خريد مقاله اي جامع پيرامون نماز روي تصوير زير کليک کنيد.

نظرات شما عزیزان: